នៅថ្ងៃទី 14 ខែឧសភា ឆ្នាំ 1948 លោក David Ben-Gurion ដែលជាប្រធានទីភ្នាក់ងារជ្វីហ្វ បានប្រកាសការបង្កើតរដ្ឋអ៊ីស្រាអែល។ ប្រធានាធិបតីអាមេរិក Harry S. Truman បានទទួលស្គាល់ប្រជាជាតិថ្មីនៅថ្ងៃដដែលនោះ។ ទោះបីជាសហរដ្ឋអាមេរិក បានគាំទ្រសេចក្តីប្រកាស Balfour នៃឆ្នាំ 1917 ដែលបានអនុគ្រោះដល់ការបង្កើតរដ្ឋជនជាតិជ្វីហ្វនៅប៉ាឡេស្ទីនក៏ដោយ ប្រធានាធិបតី Franklin D. Roosevelt បានធានាដល់ជនជាតិអារ៉ាប់នៅឆ្នាំ 1945 ថាសហរដ្ឋអាមេរិកនឹងមិនធ្វើអន្តរាគមន៍ដោយមិនពិគ្រោះជាមួយជនជាតិជ្វីហ្វ និងជនជាតិអារ៉ាប់នៅក្នុងតំបន់នោះទេ។
ជនជាតិអង់គ្លេសដែលបានដាក់អាណានិគមសម្រាប់ប៉ាឡេស្ទីនរហូតដល់ខែឧសភាឆ្នាំ 1948 បានប្រឆាំងទាំងការបង្កើតរដ្ឋជ្វីហ្វ និងរដ្ឋអារ៉ាប់នៅប៉ាឡេស្ទីន ព្រមទាំងការធ្វើអន្តោប្រវេសន៍គ្មានដែនកំណត់នៃជនភៀសខ្លួនជ្វីហ្វទៅកាន់តំបន់នោះ។ ចក្រភពអង់គ្លេសចង់រក្សាទំនាក់ទំនងល្អជាមួយអារ៉ាប់ ដើម្បីការពារផលប្រយោជន៍នយោបាយ និងសេដ្ឋកិច្ចដ៏សំខាន់របស់ខ្លួននៅប៉ាឡេស្ទីន។ ភ្លាមៗបន្ទាប់ពីប្រធានាធិបតី Truman ឡើងកាន់តំណែង លោកបានតែងតាំងអ្នកជំនាញជាច្រើននាក់ ដើម្បីសិក្សាពីបញ្ហាប៉ាឡេស្ទីន។
នៅឆ្នាំ 1946 លោក Truman បានបង្កើតគណៈកម្មាធិការគណៈរដ្ឋមន្ត្រីពិសេសមួយ ក្រោមការដឹកនាំរបស់បណ្ឌិត Henry F. Grady ដែលជាជំនួយការរដ្ឋលេខាធិការ ដែលបានចូលចរចាជាមួយគណៈកម្មាធិការអង់គ្លេស ដើម្បីពិភាក្សាអំពីអនាគតរបស់ប៉ាឡេស្ទីន។ នៅខែឧសភា ឆ្នាំ 1946 លោក Truman បានប្រកាសពីការយល់ព្រមរបស់ខ្លួននូវអនុសាសន៍មួយដើម្បីទទួលយកជនភៀសខ្លួនចំនួន 100,000 ចូលទៅក្នុងប៉ាឡេស្ទីន ហើយនៅក្នុងខែតុលា បានប្រកាសជាសាធារណៈនូវការគាំទ្ររបស់លោកចំពោះការបង្កើត រដ្ឋជ្វីហ្វ។
ពេញមួយឆ្នាំ 1947 គណៈកម្មការពិសេសរបស់អង្គការសហប្រជាជាតិទទួលបន្ទុកប៉ាឡេស្ទីនបានពិនិត្យសំណើររបស់ប៉ាឡេស្ទីន ហើយបានផ្តល់អនុសាសន៍ឱ្យបែងចែកប៉ាឡេស្ទីនទៅជារដ្ឋជ្វីហ្វ និងជារដ្ឋអារ៉ាប់។ នៅថ្ងៃទី 29 ខែវិច្ឆិកាឆ្នាំ 1947 អង្គការសហប្រជាជាតិបានអនុម័តដំណោះស្រាយលេខ 181 (ត្រូវបានគេស្គាល់ផងដែរថាជាដំណោះស្រាយការបែងចែក) ដែលនឹងបែងចែកអតីតដែនដី ប៉ាឡេស្ទីន ដែលនៅក្រោមអាណានិគមចក្រភពអង់គ្លេសទៅជារដ្ឋជ្វីហ្វនិង រដ្ឋអារ៉ាប់ នៅខែឧសភា ឆ្នាំ 1948។ នៅក្រោមដំណោះស្រាយនោះ តំបន់ដែលមានសារៈសំខាន់ខាងសាសនា ជុំវិញក្រុងហ្សេរុយសាឡឹម នឹងនៅតែជាតំបន់បំបែកខ្លួននៅក្រោមការគ្រប់គ្រងអន្តរជាតិដែលគ្រប់គ្រងដោយអង្គការសហប្រជាជាតិ៕
